Lobelia erinus L. - lobelia przylądkowa, stroiczka

Lobeliaceae- lobeliowate

Pochodzenie i opis

Roślina jednoroczna. Pochodzi z Afryki Południowej. Wysokość roślin 10-25 cm, pokrój zwarty. Pędy cienkie, gładkie, silnie rozgałęzione. Liście małe, lancetowate, gładkie, lekko błyszczące. Na szczytach pędów osadzone są małe, grzbieciste, dwuwargowe kwiaty, u których warga górna złożona jest z dwóch małych, wąskich łatek, a dolna z trzech płatków szeroko rozpostartych. Pręciki skupione w rurkę wewnątrz kwiatu, otaczają słupek. Kwiaty białe, różowe i niebieskie w różnych odcieniach.

Odmiany.

Dzielą się na 3 grupy:

I. Silnie rosnące, wysokości 20-25 cm.

II. Niskie, zwarte (Compacta lub Pumila).

III. O pędach zwisłych (Pendula).

PpLa_kwitnie^ma.

Od początku czerwca do późnej jesieni.

Zastosowanie.

Na kwietniki, obwódki, do skrzynek balkonowych i mis.

Wymagania^

Gleba żyzna, dobrze uprawiona, lekko wilgotna. Stanowisko słoneczne. Podczas długotrwałych deszczów rośliny stają się mało ozdobne. W czasie suszy jednak wymagają nawadniania.

Uprawa.

Rozmnaża się z nasion wysiewanych od lutego do marca do skrzynek w szklarni. Nasion się nie przykrywa. tylko*lekko wciska w podloże. Siewki pikuje się kępkami dwukrotnie, po raz pierwszy do skrzynek, drugi razdo inspektu półciepłego lub do doniczek torfowo-ziemnych, które ustawią się również w inspekcie. Na miejsce stałe rośliny wysadza się w drugiej połowie rnaja w rozstawie 10-15 x 15-20 cm. Przekwitające. podeschnięte rośliny należy w sierpniu przyciąć, kilkakrotnie podlać, dokarmić nawozami najlepiej w postaci roztworów, a zakwitną powtórnie.